Endometriose is voor jezelf al ingewikkeld genoeg, dus hoe ga je dit begrijpbaar uitleggen, wat ga je wel en niet zeggen, tegen wie zeg je wat en wat verwacht jij van de ander(en) na alles wat je hebt verteld? Een moeilijke situatie die voor iedereen anders is.

Daarnaast is het raadzaam om vooraf ook te bedenken wat jij hiermee wilt bereiken en/of wat jij van hen verwacht of vraagt.

Vanaf het moment dat ik per menstruatie 3 tot 4 dagen ziek op bed lag, zag ik geen andere keuze om gewoon eerlijk te zeggen waarom ik me steeds moest ziek melden op school, bijbaantje en mijn basketbalteam. Tuurlijk vond ik dat best eng, ik was 12-13 jaar, had best mijn woordje klaar, maar dit was wel ff een dingetje. Zowel op school, als op de basketbal vereniging was ik de enige die “zoveel pijn had tijdens haar menstruatie” zover bekend dan. Mijn mentor op school en basketbal trainer (elk jaar een ander) bracht ik netjes op de hoogte. 

Op 1 lieve klasgenoot en basketbal teammaatje (1 en dezelfde) geloofde mijn klasgenoten en teamgenoten mij niet of nauwelijks en vonden zij mij een aansteller. Iedereen had wel wat buikpijn als ze ongesteld was. Ze dachten dat ik spijbelde of iets anders ging doen, geen idee. Maar het begrip was ver te zoeken. 

Anita mijn vriendinnetje geloofde mij wel, ze zag dat ik echt ziek was. Zij hield mij altijd in de gaten en heeft mij meer dan eens veilig naar huis gebracht. Een vriendin voor het leven! 

Altijd open en eerlijk geweest tegen familie, nieuwe vrienden, werkgevers, collega’s en sportmaatjes. Qua familie had ik alleen mijn moeder en tweelingzus, die vanaf het begin wisten hoe ziek ik was, geen verdere familie. Mijn schoonfamilie is altijd begripvol geweest. Voor mij zat daar gelukkig geen probleem.

Mij heeft dat heel veel goeds gebracht om open en eerlijk te zijn, duidelijkheid en verwachtingen en grenzen vooraf kenbaar maken, heeft ervoor gezorgd dat ik me nooit schuldig heb gevoeld.