Tag: eenzaam

Vrienden zijn belangrijk in elke fase van ons leven. Sommige komen en gaan, die komen met losse levenslessen denk ik dan maar.

Anderen zijn er misschien al vanaf onze basisschooltijd, zij zijn getuigen van veel van onze meest significante periodes van groei en verandering.

Vriendschappen veranderen naarmate we ouder worden. Daar waar het ooit makkelijk was om na schooltijd  af te spreken en tijd samen door te brengen, kan het voorkomen dat je soms weken nodig hebt om eindelijk die kop koffie samen te drinken en bij te kletsen. 

Naarmate we ouder worden, beginnen we de ene na de andere verantwoordelijkheid op ons te nemen. In onze twintiger en dertiger jaren is de tijd van het focussen op een carrière, het stichten van een gezin, of beide. 

Dit kan ervoor zorgen dat vriendschappen op een lager pitje komen te staan, al zegt dit niet dat de vriendschap er niet meer is.

Tijdens onze kindertijd en pubertijd (tot ca 22/23 jaar) gingen de meeste mensen om ons heen door dezelfde levensfasen: basisschool, middelbare school, hoger onderwijs of universiteit.

In de volwassenheid gaan de levensfasen verschillen. De een wil een beginnen met een gezin, de andere een flitsende carrière, en weer een ander wil zo snel mogelijk op zichzelf wonen. De verschillen beginnen nu te ontstaan.

“De mooiste ontdekking die echte vrienden doen, is dat ze onafhankelijk van elkaar kunnen groeien zonder uit elkaar te groeien”  -Elizabeth Foley

Iedereen die chronisch ziek is of chronisch pijn patiënt is, ervaart een vorm van eenzaamheid tijdens haar ziekte proces, kort, tijdelijk of lang.  Al heb je nog zoveel lieve mensen om je heen, is er alleen maar liefde en aan hulp geen gebrek, toch kun je je heel erg eenzaam voelen, loop je vast in je hoofd met gedachte’s die je heen en weer slingeren.

Alleen jij draagt jouw ziekte, voelt jouw pijn en ondervindt de impact ervan. 

De diepste stukjes eenzaamheid zijn alleen van jouw, die zorgen voor je verdere ontwikkeling in de nog lange weg te gaan. Voor mij een manier om het “te accepteren” en er beter mee om te kunnen gaan. Eenzaamheid is er in zoveel soorten, klein en groot. Luister naar je lichaam, en hart en vraag wat je nodig denkt te hebben in welke vorm dan ook!

Aan de buitenkant zie je niet dat ik chronisch ziek ben of beperkt ben in fysieke activiteiten. In de make-up wasstraat poets ik de vermoeidheid van mijn gezicht, waardoor velen in mijn omgeving “het zich niet kunnen voorstellen” en vaak zeggen: “je bent altijd zo gezellig, positief en je ziet er goed uit”. Blij met het compliment en tegelijkertijd onzichtbaar verdriet. Het onbegrip, de vooroordelen en ongevraagde goedbedoelde adviezen groeien mijn rugzak uit.