Onze kinderwens & ivf traject

Onze kinderwens & Ivf traject

Na een goed gesprek met mijn huisarts, zij heeft enige kennis van endometriose, stop ik met de pil. We spreken af; als ik na 12 maanden niet zwanger ben, verwijst ze ons meteen door naar de gynaecoloog, omdat zij uit ervaring weet, natuurlijk zwanger worden bemoeilijkt wordt door de endometriose. 

17 april 2001 stop ik met de pil, de eerste 2 menstruatie’s zijn zoals gewoonlijk. De 3de & 4de menstruatie is nog pijnlijker, het bloedverlies heftiger en langer; 5 dagen van de 28 lag ik te kramperen van de pijn. 

Heb nu zelfs 2 dagen om bij te komen van die dagen met pijn.

Kijk zeker niet uit naar de volgende die komen gaat.

Onze vakantie in augustus gaat goed, de pijn valt mee en ik wordt verrast met een huwelijksaanzoek! 

September 2001 wij hebben de sleutel gekregen van ons huis, hier willen we een gezin beginnen. 

Tussen het klussen door volgt weer een menstruatie en de pijn wordt weer erger, meer en nu lig ik al 9 dagen gevloerd op bed.

Er zijn nu ook steeds “spot” bloedinkjes, niet veel, maar oh zo pijnlijk!

Bijna elke menstruatie ga ik langs de huisarts, omdat de buikpijn niet vol te houden is. 

Darmkrampen, dikke darmontsteking, obstipatie altijd iets met mijn darm volgens de huisarts.

Pijnstillers en laxeermiddelen waren niet aan te slepen.

Eind november 2001 heb ik bijna alle dagen verschillende buikpijnen, er is totaal geen regelmaat meer, na de “echte” menstruatie bloedt ik nog zeker 6 dagen na en de spotbloedingen vullen de rest van de dagen.

Ondanks alles gesolliciteerd bij een bedrijf, 10 minuten van mijn huis, Amsterdam 5 kwartier heen en 5 kwartier terug, hield ik niet meer vol.

De dag voor het sollicitatiegesprek ging ik langs de huisarts (vervanger) omdat ik krom lag van de buikpijn. Weer een dikke darmontsteking volgens hem. Vol pijnstillers en laxeermiddelen de dag doorgekomen, vroeg mijn bed in, misschien is het morgenochtend een stuk minder of weg.

De buikpijn is niet weggeweest, mijn buurvrouw reed mij naar mijn gesprek, ik kon net aan rustig lopen door de pijnstillers en op wilskracht!

Ongeveer een uur later stond ik buiten met een contract!

Hoe weet ik niet, de buikpijn heb ik letterlijk weggebeten en de twee mannelijke directeuren hebben niets gemerkt van mijn pijn!

Thuis stort ik in elkaar en heb ik nog een paar dagen in bed gelegen.

28 januari 2002 begin ik.

Begin februari 2002 ga ik in overleg met mijn huisarts 6 weken de pil slikken.

22 februari trouwen wij en aangezien ik de weken ervoor, tijdens en na mijn trouwerij niet ziek wil zijn (en dus ongesteld) is dit de enige manier.

Het was heerlijk om even geen angst te voelen, geen pijn te hebben en geen rekening hoeven te houden met de endometriose. Ik kwam de dagen goed door. Er waren wel pijntjes, maar in vergelijking met wat het was………… viel er niets te zeuren!!

Alles verloopt zoals gepland, de laatste dingen kopen en regelen voor de trouwerij en we hebben alvast materiaal en planten gekocht voor de voortuin, die gaan we zelf aanleggen na de trouwerij.

We gaan een weekje naar een hotel, geen echte honeymoon, we gaan verder in en om het huis klussen, moet nog het eea gebeuren. In de 4de slik week (9 maart 2002) van de pil krijg ik in de ochtend een bloeding en best flink ook. Einde van de ochtend gaan we langs de huisartsenpost, ik vertel dat ik endometriose heb, maar hij wist meteen te vertellen dat dit daar niets mee te maken had!

Half uur later zijn we thuis en slik ik bloedstollers om de bloeding te stoppen. Dat werkt tot ca 17:00uur, dan voel ik ineens wat lopen.

Ren naar de wc en er stroomt een straaltje bloed uit dat niet stopt. Niet gutsends hoor, maar alsof de kraan een stukje openstaat. 

Ik heb nergens pijn, voel me niet duizelig of iets, dus ik ga rustig zitten en wacht tot het stopt.

Na een uurtje prop ik maandverband en een washand in mijn onderbroek en loop ik snel even naar beneden.

Vertel Lourens dat de bloeding nog niet is gestopt, pak wat tijdschriften en ga weer op de wc zitten. Daarna vallen er ook bloedproppen in de wc, ter groote van een kievitsei. 

Lourens komt regelmatig kijken hoe het gaat.

Om 19:30 uur bellen we de EHBO, de bloeding houdt niet op, heb ca 28 tot bloedproppen geteld, ik heb nergens pijn, maar we komen eraan, regel alvast een gynaecoloog. De verpleegster op de EHBO zet ons in de wachtkamer, ondanks onze waarschuwing dat ik dan ga lekken in de wachtkamer. Nog geen 5 minuten later snelt de dienstdoende gynaecoloog R naar ons toe en kan de verpleegster gaan dweilen.

Hij vindt wel degelijk dat dit iets met de endometriose te maken heeft, hij denkt dat er een cyste is gesprongen. 

Hij onderzoekt me, propt een flinke tampon in mijn vagina en gaat een operatie team voor de volgende dag regelen.

Gyn R vult het eea in op de computer, draait zich om, ziet een plas bloed op de grond liggen en zegt; we gaan nu naar de OK.

Alles gaat heel snel, de volgende ochtend als ik redelijk wakker ben is Lourens erbij als de arts langskomt.

Er is een flinke endometriose haard (in de douglasholte) gescheurd, die blijft bloed aanmaken en doorbloeden. Mijn bloedwaarden waren bijzonder hoog (HB 9,9) na ruim 3 uur bloedverlies, volgens de arts had ik in coma moeten liggen. Vreselijk geschrokken en toch ook bang.

Doordat ik geen seconde pijn heb gehad, duizelig of iets was, heb ik het niet als gevaarlijk ervaren. Gaat me natuurlijk nooit meer overkomen, een volgende keer ga ik meteen naar de EHBO ook zonder pijn!

De gescheurde endometriose haard is dicht geschroeid legt hij uit, ik moet voor het herstel ook verplicht elke maand een lucrin injectie moest laten zetten (kunstmatige overgang). Eerlijk verteld hij ons dat onze kans op een zwangerschap heel erg klein is, dat de “natuurlijke” manier van zwanger raken niet meer aan de orde is. Dat ik misschien in aanmerking kom voor Ivf, maar gezien de ernst van de endometriose, wij er rekening mee moeten houden dat de slagingskans onder de 10% ligt.

Vol zelfmedelijden en verdriet gaan we die middag naar huis, tjongejonge we hebben nog niet eens een eerlijke kans gehad!

De week erna waren we ziek thuis, hebben we veel gepraat en ons verdriet toegelaten.

Om de week daarna weer gewoon aan het werk te gaan, en proberen afleiding te zoeken. In mei volgt een kijkoperatie met blauwtest om te zien of we in aanmerking komen voor Ivf. Tot die tijd houden we de endometriose “rustig” door de kunstmatige overgang (lucrin depot), zolang als nodig.

In februari 2003 krijgen we de oproep voor ons eerste Ivf traject. We stonden 9 maanden op de wachtlijst, had er geen idee van dat hier zoveel gebruik van werd gemaakt. Ik kende 1 collega die 2 Ivf pogingen heeft gedaan en zij was alles behalve positief, verder hoorde ik er nooit iets over.

Na de intake, uitleg over het Ivf traject, leren spuiten zetten, medicatie besteld en een 4tal vervolg afspraken, beginnen we 15 februari. Lourens is met vrienden een weekje op wintersport en ik wil juist dan beginnen met het dagelijks injecteren van de hormonen. Door een vroeger opgelopen trauma raak ik in paniek bij het woord spuit of injectie. Ik wil Lourens niet onnodig “belasten”, hij staat dag en nacht voor me klaar. Dit wil ik proberen, dit moet ik alleen kunnen doen zonder al te veel drama.

Zo trots! Vraag niet hoe, maar het is gelukt. De weken erna ook, maar dan had ik Lourens als vangnet dat gaf toch meer rust.

Bij de 3de controle liep het niet volgens schema, kan me niet meer precies herinneren wat. Volgens mij groeide de eitje niet snel genoeg.

En ik bleef onverklaarbare pijnen houden, elke dag!

Al snel moesten we ons Ivf traject in Amsterdam (Vumc Ivf kliniek) voortzetten omdat ons streekziekenhuis te weinig kennis had.

In Amsterdam was het ook een uitdaging, maar wel 1 die werd aangenomen. Onze slagingskans was wel gezakt naar ca 5%.

Er kwam flink wat reistijd bij naar het ziekenhuis, maar keuze was er niet.

In deze Ivf kliniek was veel kennis, ze namen mijn pijn serieus, er was veel begrip en zoveel geboortekaartjes in de tientallen plakboeken in de wachtkamer. 

Eindelijk kregen we het belletje, vanavond om 22:15 uur moet (tijdstip is heel belangrijk) Lourens de pregnyl injectie zetten in mijn buik, heel langzaam.

De dag erna volgt de punctie, we zijn best zenuwachtig. 

Lourens staat in de rij om zijn zaad te doneren, ja die moeten ook het schaaltje in.

Een klein uurtje later worden we geroepen voor de punctie. De Ivf gespecialiseerde arts verteld wat er gaat gebeuren, krijg een morfine spuit in mijn bil en voor ik het weet lig ik op een bedje.

Uit voorzorg de morfine, ze denken dat de punctie pijnlijk(er) is door de endometriose.

De scherpe randje waren er vast af, maar mijn god, dat was alsnog pijnlijk! Met een dikke naald en een stofzuig slangetje zuigen ze de gerijpte eitje op.

Nog iets van 3 kwartier op de bedje gelegen om bij te komen, iets te drinken zodat we naar huis konden.

Lourens ondersteunde me de gang door naar de uitgang, ik te slingeren alsof ik dronken was…..

Van de autorit weet ik niet zoveel, ik werd wakker toen we onze straat in reden.

Een paar dagen later was de terugplaatsing van 2 voldoende gegroeide embryo’s. 

De uitvoering was pijnlijk, maar wel te doen.

Op weg naar huis, dacht ik, al is het maar voor even, we zijn nu even met zijn viertjes….

Met een big smile werd ik wakker, geen idee waarom.

Als snel merk ik dat ik bijna geen buikpijn heb, vreemd. Het hele Ivf traject verschillende buikpijnen gehad, elke dag weer en nu niets, helemaal niets.

Lachend fiets ik naar mijn werk, ik voel me onverslaanbaar.

De wachttijd van 15 dagen tot aan de zwangerschapstest ervaren wij als goed en positief. Ik voel me geweldig, heb al die dagen geen buikpijn gehad. Zou het dan toch kloppen? Als je zwanger bent, voel je niks van de endometriose, omdat je niet meer ongesteld wordt, lost de endometriose stukje voor stukje op. Dat is wat ons verteld was in 1995.

Op weg naar Amsterdam voor de zwangerschapstest worden we steeds zenuwachtiger. Moet hier bloedprikken, weer naar huis en wachten tot we gebeld worden. Dus voor 5 minuten rijden we 40 minuten heen en 40 terug……… met zenuwen die aan de haal met je gaan. Zou het gelukt zijn, of is het een generale repetitie en gaan we dit nog een keer doen?

Alsof we geen telefoontje verwachten, we verschieten als hij overgaat. Kijken elkaar aan, nemen een diepe zucht en nemen op.

De verpleegster feliciteert ons met de geslaagde zwangerschap! Ze zegt, we hebben de test 3x gedaan, want wij konden het niet geloven gezien je lage slagingskans (net aan 5%).

Met tranen van geluk vallen we in elkaars armen, tuurlijk hoop je het, maar realistisch gezien hielden we rekening mee dat het zeker niet de eerste keer zou lukken!

De zwangerschap is natuurlijk heel erg pril, normaal gesproken weet je nu nog niets.

X Tamara