Zwangerschap

April 2003 zijn we blij verrast met onze zwangerschap via onze 1ste Ivf poging. De dag na de punctie (terug plaatsing embryo’s) was mijn eerste dag in maanden dat ik bijna geen pijn had. 

Ik besluit om elke dag te genieten zolang de zwangerschap niet afbreekt. Tuurlijk snap ik dat de eerste 2 tot 3 weken soort “schijn” zwangerschap is, de embryo’s hebben dagen tijd nodig om te kunnen nestelen of laten los.

Heel vreemd om na maanden aanhoudende pijn, ineens bijna geen pijn te hebben. Ik zit er in het begin gewoon op te wachten merk ik…..

Met een grote lach op mijn gezicht ga ik naar mijn werk, kan ik thuis mijn ding doen, spreek ik gezellig af met vrienden en familie. Ik kan gewoon weer overal aan meedoen!!!

Gewoon overal aan meedoen, zonder nadenken ja kunnen zeggen, afspraken na kunnen komen omdat er geen pijn is, goede nachtrust hebben, wat voel ik me rijk.

In de 6de week van de zwangerschap volgt een inwendige echo, er is duidelijk een hartje te zien die als een malle klopt en het lijken er wel twee. De gynaecoloog denkt dat we zwanger zijn van een tweeling, de bloedwaarde (zwangerschapshormoon) was ook erg hoog.  In de 12de week volgt weer een nieuwe echo.

Voor nu, we zijn zwanger en afwachten of de zwangerschap niet afbreekt, het een eenling of tweeling is, als je twee embryo’s terugplaatst weet je ook dat er een kans bestaat, dat je een tweeling krijgt, we zien wel. Voor nu zijn we super blij!

De dagen en weken erna vliegen voorbij. Nog steeds geen pijn te bekennen, kan net als iedereen alles doen. Ik geniet er volop van, begrijp er niks van.

Uit de 12 weken echo blijkt dat er nog 1 mini mensje in mijn buik groeit, waar die andere is gebleven weten we niet. Ik heb er niets van gemerkt (qua pijn of bloedverlies). Dolblij zijn we, gewoon omdat het ons gelukt is, dat het ons gegund is.

Onze gynaecoloog R is ook echt blij voor ons en met het resultaat gezien de complexiteit! Hij laat ons weten, dat hij goed voor ons zal zorgen. We hebben echt een goede klik en zijn heel blij met zijn betrokkenheid!

Nog steeds amper pijn gehad, het is echt fantastisch!

De collectie (neutrale) baby kleding, in de eerste 2 maten, neemt iedere week toe. De kinderkamer, kinderwagen/buggy, box etc etc bestellen we rond de 15de week.

Ons geluk kan niet op, alles verloopt prima, ik werk alle dagen, we genieten van alle gezellige afspraken, uitjes etc.

Met een kleine buikje, waarvan men twijfelt, zou ze misschien zwanger zijn? en nog steeds die lach van oor tot oor, begin ik wat darmklachten te krijgen, gaat mijn stoelgang moeilijker. Rond de 18de week van de zwangerschap, wordt ik opgenomen omdat ik  een flinke darm verstopping heb, die ik niet “opgelost” krijg.

Gynaecoloog R neemt mij op, afdeling verloskunde, niet dat ik ga bevallen, maar daar is de meeste “kennis” en omdat er altijd een kans bestaat dat je onverwachts eerder gaat bevallen. Liters aangemaakte movicolon moet ik drinken en twee klysma’s per dag worden gezet door een verpleegkundige.  Die rotzooi geeft ook pijnklachten, naast de pijn die ik heb door de obstipatie (darmverstopping) en het wordt ook mens ont-eerend. 

Lig in bed te kramperen van de pijn, drink laxeermiddel wat elke slok viezer wordt, loop krom voorover gebogen van de pijn naar de wc, als de 0,33ml (vergelijkbaar met klein blikje frisdrank) klysma gezet is. Om vervolgens 30 tot 60 minuten op de wc te zitten huilen van de pijn. Loopt alle vocht eruit, brandt je sterretje je kont uit, schieten er bonken poep uit. Dat voor opluchting, ruimte en pijn zorgt tegelijkertijd. En net als je op adem wilt komen volgt een volgende golf van darmkrampen en begint alles weer opnieuw. Met adem techniek kom ik ver, maar niet normaal die pijn!

Omdat ik op de afdeling verloskunde lig, wordt ik 24/7 getrakteerd op pijngeluiden waarvan ik niet wist dat ze bestonden, die me wakker houden, de uren die ik probeer te slapen. De klapdeuren houden weinig geluid tegen, waar die voor dienen weet ik niet.

En daar komt de chaos weer in mijn hoofd. Vanuit de verloskamers hoor ik vrouwen schreeuwen en gillen van de pijn, soms aangevuld met wat scheldwoorden, dus alle ruimte voor een storm aan vragen in mijn hoofd. 

Als een echte beeld denker (op een of andere manier maak ik te snel beeldvorming in mijn hoofd als ik me iets probeer voor te stellen) schieten de beelden/filmpjes door mijn hoofd van wat er allemaal gebeurt in de verloskamers.

Pas over 22 weken zou ik moeten bevallen, maar er is niks in mij dat daar nu naar uitkijkt! Oh help waar ben ik aan begonnen? Straks lig ik hier ook te gillen en schreeuwen van de pijn, dit had ik me nog niet bedacht!

Zelf ben ik een redelijk stille pijnlijder, tuurlijk maak ik ook “pijn” geluiden, maar niet hard, als ik begin te schreeuwen is het foute boel.

Einde van de 3de opname dag lijkt de verstopping opgelost te zijn. Omdat de pijn nog flink is, moet ik nog blijven.

Ik lig in kamer 0, deze wordt niet officieel gebruikt een soort extra noodkamer (volledig ingericht), gynaecoloog R zegt, jij kunt je hele zwangerschap in deze kamer terecht, wanneer nodig!

Op de 5de dag ga ik weer naar huis, de pijn is redelijk te doen, vanaf nu moet ik dagelijks movicolon gebruiken. Elke dag een zakje, zo nodig opvoeren als verstopping weer begint.

Thuis doe ik nog wel rustig aan, ziek gemeld op mijn werk voor 1 week.  Mijn werkgever is heel begripvol, ik blijf nog even ziek gemeld, maar kom halve dagen werken, ik kan zelf bepalen wanneer ik begin. De halve dagen werken gaat goed, drink trouw elke morgen mijn laxeermiddel dat al niet meer te pruimen is en ik kom de dagen redelijk door.

Zaterdagochtend, amper 14 dagen nadat ik thuis ben uit het ziekenhuis, (ca 20 weken zwanger) drink ik koffie bij de buurvrouw en voel ik in een spit second iets knappen in mijn buik die een korte intense pijn geeft. Het leek wel een bommetje dat ontplofte. Ik sta op, loop zonder iets te zeggen naar huis (we delen oprit). Lourens zit in zijn kantoortje, terwijl ik de trap opkruip, trek ik mijn kleding uit en zeg  dat er iets niet goed is, er is iets geknapt is in mijn buik en ik heb het spaans benauwd in tienvoud. Er is pijn, maar nog te doen. In mijn ondergoed hang ik op ons bed, ik weet niet wat ik moet doen.

Lourens komt meteen aan rennen en voor ik het weet rijdt hij naar het ziekenhuis. Gynaecoloog W had weekenddienst, voor mij een onbekende arts, wel collega van mijn gynaecoloog R.

Gynaecoloog W vroeg wat er aan de hand was, ik vertelde dat er vanuit het niets iets knapte in mijn buik, korte intense pijn had en het zweet me uitbrak.  Kort verteld ik van het ivf traject (in ditzelfde ziekenhuis) en de endometriose bij collega R, maar daar had deze arts geen boodschap aan.

“Je kan nooit zwanger zijn als je endometriose hebt”, aldus dokter W,  het zal wel meevallen met je endometriose. Nog x behandeling collega R benoemd, maar dat was verspilde moeite.

Om de buik te kunnen onderzoeken, moest ik op een bed liggen en zodra ik wilde liggen kwam er vreselijke pijn en kon ik amper ademhalen. Ik krabbelde rechtop en zei wat er gebeurde. Bij staan en zitten was dat zoveel minder, achterover leunen of liggen was een hel! Dokter W kon niets ontdekken tijdens het lichamelijk onderzoek. Ik bleef maar omhoog komen, hij wou dat ik bleef liggen.

Er was totaal geen klik met deze arts, wat een arrogante, betweterige man is dit.

Gezien de pijn (zittend en staand ook behoorlijk pijnlijk inmiddels) moet ik ter observatie blijven, ik krijg een flinke pijnstiller (morfine achtig) en de arts denkt als ik ontspan & slaap, mijn buik tot rust komt en ik weer naar huis kan.  Lourens gaat naar huis en komt later weer terug.

Half rechtop ben ik gaan slapen met de pijnstilling, om ca 1,5 uur later plat liggend wakker te worden van pijn, heel veel pijn!!!! Ik schiet omhoog, probeer de benauwde pijn vlak onder en tussen mijn borsten weg te puffen, weet niet waar ik het zoeken moet.

De verpleegkundige weet niet wat ze met me aan moet of hoe ze me kan helpen, in opdracht van arts W mij platgelegd zodra ik sliep, omdat hij vond dat het wel moest kunnen, ik heb tot de dag van vandaag nog steeds geen idee. Rond 5 uur is de wisseling van de diensten en komt er een andere gynaecoloog en tot die tijd moet ik wachten en in bed blijven. Ik ga natuurlijk wel zo rechtop mogelijk zitten/liggen. 

Lourens is er inmiddels weer en later komt de nieuwe gynaecoloog Z langs, hij hoort alles aan, vraagt door en maakt zich wel degelijk zorgen. Hij overlegt met een radioloog om een echo te laten maken. 

Nog geen 10 minuten later staat de radioloog naast me met een flinke (echt groot!) injectienaald om vocht uit mijn buikholte te halen, op kweek zetten en kijken wat het vocht is. En dan moet blijken, lost mijn lichaam het zelf op, of is er een operatie nodig?

Een operatie?? Kan dat, ik ben bijna 6 maanden zwanger, wat gebeurt er dan met de baby? Er schoten 10 tallen vragen in chaos door mijn hoofd. Wat de fuck is dit?

Dokter Z blijft er bij, hij neemt ook echt de tijd voor ons. De echo liet zien dat er flink wat vocht in mijn buikholte zit, waardoor weet nog niemand.  Dit verklaard waarom ik liggend zoveel meer pijn krijg en benauwd wordt, het vocht gaat dan naar je middenrif zegt dokter Z. Hij laat ons weten, dat ze het goed gaan uitzoeken.

Ivm mijn fobie voor naalden/injectie’s vraag ik (aangezien die naald echt best een flinkerd is) of ik eerst verdoofd kan worden, zodat het minder pijnlijk is en mijn paniekaanval wat kan zakken!  De radioloog zegt vriendelijk, de injectie van de verdoving is net zo pijnlijk en verdoofd maar deels, sorry dat heeft geen nut.

Daar komen de tranen, schepje hyperventilatie, dan ben ik dan ff de controle kwijt en zeg ik; haperend en snikkend oké. 

Het duurde al met al misschien 2 minuten dat de naald in mijn buik stak en vocht opzoog. Al duurde die pijn maar 2-3 minuten, het was echt heftige pijn en eerlijk is eerlijk, het paniekaanvalletje was er ook nog, dat helpt niet mee! Het was bloed hoorde ik de 2 artsen zeggen, een tweede echo volgde en het bleek dat er een endometriose cyste was geknapt die vol bloed zat, al dat bloed zat nu in mijn buikholte en die irritatie pijn is wat het is. Het bloed moet nu zelf door mijn lichaam opgeruimd worden, lukt dit niet, gaan ze met een operatie het bloed eruit zuigen en schoonmaken.

Niks ernstigs (iets met orgaan of iets stuk) en met de baby is alles goed. Want de baby wordt echt goed in de gaten gehouden. Dokter Z laat weten dat ik hier nog een paar dagen moet blijven, morgen moet blijken of het bloed zelf wordt opgeruimd, of dat er toch een operatie moet komen. Morgen heeft dokter R (mijn gyn) dienst, dat is wel fijn. 

Waar de fuck komt die cyste vandaan, ik wist niet eens dat ik er 1 had. 

Pas in 2005 komt dat antwoord, het gonal F hormoon (1 van de hormonen in de cocktail) die ik met het ivf traject injecteerde  is olie op het vuur (endometriose) geweest en dan kan dit het gevolg zijn, zegt endometriose specialist gynaecoloog H (vumc 2005)

De chaos in mijn hoofd is weer compleet, geen paniekmomenten wel veel verdriet, want dit zag ik niet aankomen. 

Het ging de eerste 4 maanden zo goed, geen pijn, zoveel vrijheid om “alles” te kunnen doen, ik voelde me de rijkste vrouw van de wereld! En nu, de tweede ziekenhuis opname binnen 3 weken en de pijn die blijft hangen loopt behoorlijk op. 

Nog 19 weken te gaan, ergens wordt ik toch een beetje bang. Volgens het boekje is een zwangerschap de beste remedie tegen endometriose, is de pijn weg en is de kans groot dat de endometriose soort van “oplost” of kleiner wordt en soms ook helemaal verdwijnt!  In mijn geval beginnen de verschillende pijn klachten weer op te spelen en toe te nemen!? 

Het bloed wordt langzaam door mijn lichaam opgeruimd en na een midweekje ziekenhuis kamer 0 (ja die stond gewoon echt voor mij klaar!) ging ik weer naar huis.

Onze lounge bank was te laag om in te zitten, opstaan was ook niet te doen, dus de resterende tijd is de tuinstoel in de woonkamer mijn beste vriend. Vol met kussen en verstelbaar, kon ik alle kanten op. Smoelt wel beetje sneu, maar ja, de beste oplossing voor nu en ik zit en lig prima!

Werken lukte niet meer, de buikpijn was teveel, darmen verstopte ook nog, al kon ik dat nog zelf oplossen, maar de lol was er een beetje vanaf. De deur uitgaan lukte nauwelijks.

De 6-8 weken die volgen zijn erg eentonig. Elke 14 dagen controle bij dokter R die nog steeds alles probeert om mij met zo min mogelijk pijn de weken door te komen. Bij elke controle blijkt dat het met de baby goed gaat, elke keer weer toch een opluchting. De pijn zit ik wel uit, en er komt over een aantal weken een eind aan, hoe dan ook, de baby moet er een keer uit.Verder zit ik mijn dagen letterlijk en figuurlijk thuis op de tuinstoel uit. Het 40 jarig trouwfeest van mijn schoonouders, gaat aan mij voorbij, net als alle andere verjaardagen en feestjes die weken.

Rond de 31ste week begint de pijn plotseling uit te breiden en nog meer toe te nemen. Zitten, liggen, lopen, hangen, alles doet zeer. Eten is helemaal de hel, 10-15 minuten nadat ik iets eet gaat de pijn helemaal los, verder dan een bruine boterham in de ochtend en in de middag een appel kom ik niet meer.

Na twee dagen van overleven op doorzettingsvermogen, bellen we dokter R dat ik het niet meer volhou en hij zegt dat mij wil zien, neem wat spullen mee, waarschijnlijk blijf je hier. Als we aankomen, staat dokter R ons op te wacht bij kamer 0.

Dokter R is echt een topper! 

Er volgen allerlei onderzoeken om de pijn te kunnen verklaren, maar er wordt niets gevonden. Met de baby is alles goed, die “lijkt” er weinig van te merken. De baby ligt wel onvolkomen stuit, dus ik mag hierdoor kiezen, wil ik een natuurlijke bevalling of een keizersnede?

Keizersnede zeg ik meteen zonde twijfel. De kennis van endometriose is in dit ziekenhuis niet zo groot, onder de verloskundigen en kraamverzorging ook niet, ergens ben ik bang dat door de bevalling er weer endometriose kan scheuren (nu ik weet dat dat kan). 

Dokter R geeft een pijnstiller via het infuus (dat mag bij zwangerschap) de komende dagen, dus ik installeer me weer in mijn kamer 0.  Doelstelling is om de zwangerschap vol te houden tot de 36ste week, mocht het dan nodig zijn kan de baby gehaald worden. Mijn arts en de verpleging zorgen goed voor mij en de baby, ik mag echt niet klagen, zo blij dat ik dokter R trof destijds!

Voel me nu wel bezwaard, wordt ik opgenomen voor pijn waar de oorzaak niet van bekend is, er is dus niets aan de hand toch? Hoe kan dit? Ik stel me toch niet aan? Die pijn voel ik toch echt, toch of…. 

Dan wordt mijn twijfel weggenomen door een flinke pijn aanval, oké zie je ik verzin het toch niet! Voor de laatste loodjes mag ik een week later weer naar huis, moet nu wel elke week op controle komen.

Hoe ik die laatste weken door ben gekomen, mijn herinneringen laten het hier deels afweten, geen idee. Tijdens de controle in de 38ste (!) week zeg ik, dokter R ik kan niet meer, ik ben kapot, helemaal op, gesloopt van de pijn. Hij zegt; je hebt het zo goed gedaan, dan gaan we de baby halen! Er wordt in de planning gekeken, en eind van de  week zijn de OK’s grotendeels dicht ivm verhuizing OK’s in de nieuwbouw van het ziekenhuis.

Alleen de nieuwe spoed OK’s zijn open, en de uitslaapkamers zijn in gebruik als opslag, dus of we het goed vonden dat de OK ook als uitslaapkamer werd gebruikt? Maakt mij niets uit roep ik, krijg vast wel wat warmtedekens of iets om op te warmen. 

Thuisgekomen is het toch een beetje vreemd, over 1,5 dag is ons kindje geboren en weten we of ook echt alles goed is met de baby, want ergens ben ik stiekem toch bang dat de baby iets zou kunnen opgelopen hebben van de ziekenhuis avonturen met alles wat daar steeds vooraf aan ging. Reactie op een medicatie soort, het kan.

Vrijdagmorgen 21 november 2003, om 7:00uur melden we ons op de afdeling verloskunde, vanuit daar wordt alles in werking gezet en zou de baby er ca 9:30 uur moeten zijn!

De 2 uur die ik hier moet wachten in bed, gebruik ik om een powernapje te nemen. Infuus is gezet, de rest (ruggenprik) gebeurt in de OK.

Door de zenuwen en allerlei vragen die door mijn hoofd schieten van links naar rechts en de bekende paniekaanvalletjes ivm mijn prikken fobie en toch redelijke grote buikoperatie, slaap ik niet zoveel als nodig zou zijn….. 

De twee kijkoperatie’s (laparoscopie) was mijn herstel pijnlijker en langer dan gemiddeld zullen we maar zeggen! Dus ja, ik kijk hier niet perse naar uit. De komende dagen lig ik hier nog, dus ik haal mijn slaap wel.

Rond 9:00uur worden we naar de OK gereden, zoals afgesproken mag Lourens mij vasthouden als ik voorovergebogen hang voor de ruggenprik (waar ik next level bang voor ben), zodat ik iets minder bang ben.

Binnen een paar seconden voel ik langzaam getintel, warmte en gekietel dat steeds iets sterker voelt, niet pijnlijk, raar, voelt heel raar.

Iedereen is druk bezig van alles klaar te zetten etc en Lourens zit naast mij en gluurt steeds over het doek om te zien wat ze aan het doen zijn, zo vaak hij kan.

Lourens vindt dit prachtig, hij ziet dit soort bijzondere dingen graag.

Terwijl ik denk en ook zeg, dat de verdoving nog meer tijd nodig heeft, gezien wat ik nog voel, zegt dokter R, dat is hoe deze verdoving voelt, ik heb je baby al vast, hij/zij zit een beetje klem. Na wat geheen en weer zegt hij; 

Gefeliciteerd jullie hebben een dochter!

Een kus met heel veel tranen van geluk volgen, haar gehuil… oh wat hoor je dat graag en dan ligt ze even op mijn borst, Alyssa, ons wondertje. Mogen we haar even zien en kussen voordat de kinderarts en verpleegkundige de welbekende testjes uitvoert. Lourens wijkt niet van haar zijde, geen seconde!

Dokter R en zijn assistenten ronden de operatie af, hechten alles en Alyssa komt glansrijk door de testen.  Zo blij en opgelucht dat alles goed is met haar.

Een verpleegkundige brengt Lourens en Alyssa (in een semi couveuse) naar onze kamer op de kraamafdeling. 

Ruim bedekt met meerdere warmtedekens moet ik nog een 1,5 uur in de OK “uitslapen”, dat wist ik, maar toch iets kouder dan gedacht.

X Tamara